Ἀλέκτωρ

Γράφω πάνω στο απότομο κενό, δαμαστής λίγου δωματίου (στο μανίκι δεν κρὐβω άσσους, θα βρείς μόνο ενθύμια θυέλλης). Έστω στον τραχήλο του ορίζοντα στιρνερικό καρφί ή καταμεσίς του τίποτα όχι όμως χαμάλης για τις τσιριτσάτζουλες της φύσεως να σκοντάφτω στην παρένθεση του χρόνου σαν ένα βιβλικό "εσαεί", αδαής βήχας Σωφρονίσκου.