Ἀλέκτωρ

Ἠ νύχτα ἐπιπλέει νεκρὴ 

μὲς στὴ μικρὴ μου γυάλα. 

Λάμπει καθὼς τὸ οὐίσκι 

τῆς πλένει τὰ σπλάχνα. 

Κάτω ἀπ΄τὸ τραπέζι δύο ἴσκοι

ἔχουν βάρδια ὥς τὸ πρωί..