Χαρτί από τσιμέντο
Κάποιες φορές
αισθάνομαι πως γράφω
σε τσιμέντο
Πιέζω το στυλό
μέχρι να σπάσει
μα τίποτα δεν έχει γραφτεί
Ούτε λέξη
ούτ' ένας στεναγμός σ' ένα στίχο
ένα δάκρυ σε μια φράση
ένα ψέμα σ' ένα ημιστίχιο
μια αλήθεια σε μια παύση
Ε. Μύρων, Αύγουστος 2016
1 σχόλια:
Και τώρα εγώ να αισθάνομαι πως συμπάσχω,πως με διπλώνει στα δύο ή στα τέσσερα ή και στ'αναρίθμητα ,η ίδια δυστοκία,ο ίδιος φόβος της στειρότητας,που τόσο τρομάζει και απόρυθμίζει τον πνευματικό δημιουργό και τον κάνει να λιμνάζει,που δεν έχει άλλο τρόπο να σπάσει το απόστημα, παρά να το περιγράψει με ειλικρίνεια,μήπως και τον λυπηθούν οι χυμοί του και διαπεράσουν το φράγμα της πεζότητας ,μην τάχα βρουν τρύπες σ'όλο αυτό το τσιμεντένια βουνό και το σπρώξουν με μανία να σωριαστεί, να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, για να φανούν τα ανυπεράσπιστα, που πιο αληθινά από αυτά δεν είναι...Ωραία το θέσατε το ζήτημα,καρποφόρα,σταθήκατε ενώπιον των αναγνωστών και χωρίς προσχήματα τους ξεβρακώσατε,καλέσατε σε συστράτευση τους αποφασισμένους να ρίξουν τα φύλλα συκής,δρομολογήσατε τον πόνο και την ευθύτητα,συνομιλήσατε με το τσιμέντο σας και του τα είπατε ένα χεράκι.Δείξατε θάρρος και το θάρρος έδειξε εσάς.Καλή αιωνιότητα να έχουν τέτοιοι στίχοι!
Δημοσίευση σχολίου