Ἀλέκτωρ

Ο καταναλωτής, μεγαλωμένος και πιστός a priori στο ιμιτασιόν καρτεσιανό "αγοράζω άρα υπάρχω", κρίνει με ωφελιμιστικά κριτήρια το οτιδήποτε. Από το χόμπι και το ταλέντο μέχρι την τέχνη ("Ο ποιητής, κύριοι, περισσεύει" μας έλεγε ο Καρούζος..), αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις όπου ανερυθρίαστα "επενδύει" στον τάδε ή στον δείνα άνθρωπο. 

Για τον καταναλωτή το φεγγάρι δεν ψηλώνει την όραση, που θα 'λεγε κάνας ποιητής. Είναι απλώς άλλος ένας φωτισμός, μεταξύ του φωτισμού νέον και Led, ο οποίος διαφημίζει κάτι. Δεν έχει σημασία τι. Αρκεί να είναι "κάτι" που αποκτιέται έναντι χρημάτων ώστε να καλμάρει τον εθισμό του στην παραγωγή... ολιγόζωης αυτοεκτίμησης. 

Λίγο παρακάτω ο καταναλωτής θα συναντήσει το χαμηλοβλεπές (αλλά παμπόνηρο τελικά..) shopping therapy, και θα βρει το τέλειο άλλοθι για την ανοιχτού τέλους προσπάθεια απόκτησης μιας τζούρας υπαρξιακού ηρεμιστικού - αναγκαίο ώστε να είναι αποτελεσματικός και παραγωγικός και την επαύριον.

Σε αυτά έρχεται ο ποιητής Γιώργος Κουτούβελας να του πει:

Και το φεγγάρι να σου έδιναν για κέρμα,

πώς να το εξαργυρώσεις

θα έψαχνες, μαλάκα.

(Η αλητεία στη χώρα των γραμμάτων - Γαβριηλίδης, 2009) 

... και να πάει το πράμα παρακάτω.