Ἀλέκτωρ

Έτσι μου τα 'πε η Σ:

δεν προλάβαινα

να δω τα πεινασμένα δόντια –

με κατάπινε το χαμόγελό του

ήμουν το πνευστό

κολλημένο στα χείλη του 

και χρειάστηκα μεταμόσχευση σπλάχνων 

από άγρια παραμύθια 

η δίψα σερνόταν πίσω μου 

μ' ακολουθούσε σαν κτητική αντωνυμία –

δεν είχα ποτέ δική μου τσέπη 

στο παντελόνι του κόσμου 

η ώρα ήταν μονίμως δώδεκα και μισή 

και η καλύτερή μου φίλη