Ψ. ~ Ἀλέκτωρ

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

6:51 μ.μ. -

Ψ.

Μὲ κλειδωμένο τὸ μυαλὸ καὶ τὸ βλέμμα

προχωρᾶ στὸν ψυχρὸ ἀτέλειωτο διάδρομο –

πότε μόνη, πότε ὑποβοηθούμενη.

Δεξιὰ κι ἀριστερὰ ἀμέτρητες ρωγμὲς

ἀπὸ αἰχμάλωτα δάκρυα,

πρησμένοι σοβάδες, ἀνάγλυφοι

ἀπὸ οὐρλιαχτὰ ποὺ πάλλουν κολασμὲνα...

Πλέον δὲ γράφει - μετὰ βίας μπορεῖ

νὰ συμμαζέψει μιὰ σκέψη ἀπλή.

Κι ὅμως, τὸ ξέρω, ἀπὸ 'κείνη τὴ φθαρμένη καρέκλα,

μὲ τὸ φθηνὸ τσιγάρο σφηνωμένο στὰ δάχτυλα,

μὲ τὰ χημικὰ της μάτια προέκταση τοῦ παραθύρου,

γεννᾶ μέσα της στίχους γερούς –

σειρὲς ἀπὸ λουλούδια κρυσταλλικά

σὲ χωράφια ἀρμονικὰ σπαρμένα,

κι ἀπὸ πάνω χιλιάδες οἱ κελαηδισμοί

ἀγκαλιασμένοι μὲ τὶς πιὸ γλυκὲς ἀνταύγειες τ΄οὐρανοῦ -

παράδεισοι πεπιεσμένοι...

Ἴσως δὲ λέγονται μὲ λόγια αὐτά –

συνοψίζονται ὅμως σίγουρα σ΄ἕνα της βλέμμα.

Ἕνα βλέμμα ποὺ ἂν διαβαστεῖ ἀτόφιο,

γκρεμίζει ὅλες τὶς σιωπές,

γκρεμίζει ὅλους τοὺς τοίχους.

Καὶ λὲς, Θεέ μου γιατί;

γιατί ἀφήνεις τέτοια ποιήματα νὰ πέφτουν ἀμετάφραστα;..

Ε. Μύρων, 5/2017