Ἐνατένιση
Ἀκόμη καὶ ἡ σκιὰ τῆς πιὸ ἰσχνῆς ἀνάσας
Δὲ βάφεται μάταια
ὁ κῆπος ὁλοπράσινος,
οὔτε πασπαλίζεται
τυχαῖα μὲ τὴν ὡραία μας ὥχρα.
Τὰ μάτια αὐτὰ δὲ φτιάχτηκαν γιὰ περιορισμούς·
φτυάρια μὲ λαμπερὴ αἰχμὴ καὶ λαβὴ πυρωμένη,
βράχους διαπερνοῦν ἄν βρεθοῦν στὴν πορεία τους.
Καθαρὰ κι ἀκονισμένα -μακρυὰ ἀπὸ θαμπάδες καὶ στομώματα-
καὶ μὲ δυνατὴ τὴ φλόγα στὴ λαβή,
διαστέλλουν τὴν ὅραση ὅλη
μὲ συνθέσεις ὁνειρικὲς τοῦ κήπου -
ἄφταστου μαέστρου σὲ πλήρη ἀνθοφορία.
Ὁλοένα βουτώντας, κι ἀνασκαλεύοντας
τὰ πιὸ μύχια χώματα τῆς φύσης,
πυροδοτοῦν τὸ μεγαλεῖο της -
τὸ πρὶν ἀόρατο.
Κι ἐκεῖ, στὸ γάργαρο χῶμα, ξεκουράζονται
δίπλα στὰ λευκοντυμένα νούφαρα
καὶ τὶς γαλαζοπράσινες ντάλιες
κάτω ἀπὸ τὴν ὁμπρέλα τοῦ γλαδιόλου,
ἐνῶ ἡ γλυκιὰ καμπάνα τῶν κρίνων κουνᾶ
τὸν μίσχο μὲ τὰ χρυσαφικὰ τῆς ὀρτανσίας
καί τά λάμποντ' ἄνθη τῆς κερασιᾶς
γαντζώνονται στὶς ἀγαλματώδεις βουκαμβίλιες.
Μιὰ σταγόνα κρέμεται ἀπὸ κάθε πέταλο
κι ἀπὸ κεῖ τὸ φῶς πασχίζει νὰ στριμωχτεῑ
ὅλο μὲς στ'ἀνοιχτά μάτια!..
Στ'ἀπρόσφορο αὐτὸ ἔδαφος,
μαραζώνουν τὰ ζιζάνια καὶ οἱ τσουκνίδες
οἱ ἀγριάδες καὶ τὰ μαλλιὰ τοῦ διαβόλου·
κι οἱ αλεξίφωτες ὥρες δὲ μποροῦν πιά,
μὲ τὶς παρασιτικὲς τους ἔγνοιες,
στγμή, τὰ βλέφαρα νὰ κάμψουν.
Ε.
Μύρων, Νοέμβριος 2017
6 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Σας ευχαριστώ πολύ, με τιμά το σχόλιό σας κ. Γέρου.-Ε. Μύρων
Είναι ένα κείμενο ανάλογο αυτού που επιθυμούσατε να γράψετε, κύριε Μύρων. Πάραυτα δεν παύει να μοιάζει πολύ με τις συγγραφές του Εμπειρίκου, και καθόλου με αυτές του Παλαμά, πόσο μάλλον του Σούτσου.
Ἐκεῖνο ποὺ πάντα ἐπιθυμῶ καὶ προσπαθῶ, κ. Georgios A.V., εἶναι τὰ γραπτὰ μου νὰ θυμίζουν Μύρωνα. Καί, ναί, ὑπάρχει συνήθως αὐτὴ ἡ ἀναλογία!..
Ἐπίσης, μὲ μπερδεύει ἡ «βιασύνη» ποὺ προσθέτει στὸ σχόλιο σας τὸ «πάραυτα» ποὺ γράψατε, τὸ ὁποῖο σημαίνει ἀμέσως, αὐθωρεί, στὴ στιγμὴ, εὐθύς, κ.α. - ὅπως ἀσφαλῶς θὰ γνωρίζετε. Μήπως ἐννοεῖτε «παρὰ ταῦτα»;
...πόσο δρόσισε το πνεύμα μου το έργο σας καλέ μου Μύρωνα...!
Οι λέξεις σας, όλες ξεχωριστές, ανθοστόλιστες, ταξιδιάρες, ανέμελες τάχα, μα τόσο προσεγμένες, όλες τους καλοχτενισμένες κοπελούδες σε ανοιξιάτικο περίπατο...!
Προς ανάπαυσην πολλών, θα έλεγα πως, όπως ακριβώς ισχύει και σε όλες τις τέχνες έτσι και στην Λογοτεχνία δεν υπάρχει παρθενογένεση. Με την πάροδο των αιώνων σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί, και φυσικά το προσωπικό στύλ και οι επιρροές είναι αυτά τα δύο συνήθως στοιχεία που κυρίως δομούν το έργο των Λογοτεχνών, κάτι που ασφαλώς είναι γνωστό και αποδεκτό τοις πάσι, μάλλον θα έλεγα πως στην περίπτωση σας το προσωπικό στυλ υπερτερεί.
Η Ελλάδα μας σας έχει μεγάλη ανάγκη όπως έχει ανάγκη κάθε άξιο Έλληνα Ποιητή και Λογοτέχνη που αναδεικνύει και προβάλλει το πνεύμα της !
Καλή συνέχεια στο έργο σας εύχομαι !
Κ. Μαΐστρου, σᾶς εὐχαριστῶ θερμὰ γιὰ τὰ πολὺ ὄμορφα λόγια… νὰ εἶστε καλὰ καὶ καλὴ συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου