Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

12:28 π.μ. - , Δεν υπάρχουν σχόλια

Μικρό ἀφιέρωμα στόν ποιητή Ε. Μύρωνα, ἀπό τόν κ. Μάνο Τασάκο.




Εἶναι κάποιες φορὲς ποὺ ἡ κριτικὴ τῆς λογοτεχνίας, ὁμοιάζει μὲ ἐκείνη τὴν δουλειὰ τοῦ ρυμουλκοῦ.
Ὅπως τὸ μικρὸ σὲ μέγεθος καὶ ταπεινὸ ἐκεῖνο πλεούμενο τραβᾶ πίσω του σκαριὰ ποὺ ἀτύχησαν, ποὺ βυθίστηκαν, ποὺ ξέμειναν στὰ ρηχά, σκαριὰ ποὺ μεῖναν μοναχὰ νὰ γέρνουνε στὰ κύματα δίχως τιμόνι καὶ πυξίδα – ἔτσι καὶ ὁ κριτικὸς λογοτεχνίας ἔχει κάποτε παρόμοιο ἔργο νὰ τελειώσει. Μέσα σὲ ἕνα ἀπέραντο πλῆθος χειρογράφων ποὺ κιτρινίζουν στὸ συρτάρι του, ἡ ματιὰ του πρέπει νὰ εὕρει τὸ ἄξιο σκαρί, τὴν ἄξια ἀράδα ποὺ μισοπνίγεται στὴν ἀφάνεια, στὸν σωρό, στὴν συνάθροιση καὶ μὲ ὅση τρυφεράδα μπορεῖ, νὰ τραβήξει σὲ στέρεο πάτημα τὸν στῖχο καὶ νὰ τοῦ δώσει τὴν θέση ποὺ τοῦ πρέπει.

Σὲ ἐποχὲς ἀκρισίας καὶ ἐπικράτησης ἀπόλυτου ὑποκειμενισμοῦ, αὐτὸ τὸ ἔργο δὲν εἶναι μοναχὰ ἄχαρο καὶ κοπιῶδες, εἶναι κυρίως δύσκολο καὶ ἐπικίνδυνο. Συνηθισμένη ἡ ματιὰ στὴν μετριότητα καὶ στὴν σύμβαση, εἶναι εὔκολο νὰ παραγνωρίσει, νὰ λαθέψει, νὰ δώσει τὰ εὔσημα στὸ κίβδηλο καὶ νὰ σταθεῖ ἐχθρικὴ ἀπέναντι στὴν ποιότητα καὶ τὴν ἀξιοσύνη. Ἀκόμη καὶ τότε ποὺ ἡ κριτικὴ στὴν Ἑλλάδα ἦταν σχετικὰ συγκροτημένη καὶ πατοῦσε ἐπάνω σε θηριώδη μόρφωση – ἀκόμη καὶ τότε ξέφυγαν ποιότητες, ποιητὲς καταδικάστηκαν νὰ σηκώνουν ἐτικέττες στερεότυπες, (ἐμβληματικὸ παράδειγμα ὁ Καρυωτάκης), στίχοι πρωτοποριακοί, (σὲ μορφὴ καὶ περιεχόμενο), ἀποβλήθηκαν ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς λογοτεχνίας ὡς ἀκατανόητοι, αἱρετικοί, κάποτε ἁπλῶς διαφορετικοί.

Ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο ἐδῶ:
 

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)