Ἀλέκτωρ

Βλέπω το πρόσωπο ενός περαστικού

γλιστράει στο πεζοδρόμιο

γεμίζει τους αρμούς ανάμεσα στις πλάκες 

μέχρι το ξύλινο τραπέζι που κάθομαι 

αναρριχάται όπως έμπειρος κλέφτης

σε εύκολη πολυκατοικία

και πικραίνει τον καφέ μου 

ξυπνώντας σβήσμενες αντιπάθειες και μίση 

Όταν στρίβει στην απέναντι γωνία ο περαστικός και χάνεται 

έχει προστεθεί στο πρόσωπό μου

και με κοιτάζει