Με σκουριασμένα πέταλα
Ψηλά, από τις κερκίδες,
φάνηκε ένας κόσμος αφηνιασμένος·
να χλιμιντρίζει σα θηρίο ανήμερο,
με τεράστιες παρωπίδες
να χτυπιέται στην αφετηρία,
να λυσσάει για να ξεκινήσει.
- Με τι αγωνία κάρφωνε τη σημαία του αφέτη!..
Ας είχε ραγισμένα πόδια-
με πάθος λαχταρούσε τη φυγή.
Κι ας ήξερε τι κάνουν
στ' άλογα με τσακισμένα πόδια,
κι ας ήξερε πού καταλήγει η κούρσα αυτή.
Ε. Μύρων
1 σχόλια:
αμ δε ξέρω ...ξέρω και παραξέρω ...το θέμα ειναι να μπορείς να φεύγεις πριν προλάβεις να κλειδώσεις στα πρέπει και στα δήθεν τον εαυτό σου .....το θέμα ειναι πάντα εσύ ......πότε το παίρνεις χαμπάρι ότι έγινες ανήμερο θεριό και δεν είσαι σε μια αγέλη, αλλά ορίζεις κι ελέγχεις τον εαυτό σου...κατά το δοκούν....
Δημοσίευση σχολίου