Ἀλέκτωρ

Καθὼς μ’ ἕνα ξυλάκι

(ξεριζωμένο ὅπως – ὅπως),

σχεδιάζουν τὸν οὐρανὸ

σ’ ἕνα βοῦρκο μὲ λασπόνερα,

ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μιὰ μπόρα

ἐξαφανίζει τὰ σκίτσα τους.

Κι ὅμως ἐκεῖ, στὴν ἄκρια,

ἀνάμεσα στὶς λάσπες,

ξεσκεπάζουν λίγο – λίγο

κομμάτια μεγαλείου.

Ξεθολώνουν τὸ θαῦμα.

Ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι

μὲ τὸ ξυλάκι,

μὲ τὸ ξεριζωμένο κλαράκι.