Ἀλέκτωρ

Σοῦ μιλάω 

σὲ ἄπταιστα οὐράνια τόξα

ἀνέστιος καὶ πένης -

ὅπως συνηθίζεται

στὰ ἐπίγεια 

         ἀποξηραμένα 

                   παραμύθια.

Κυνηγώντας τὶς 

            αὐτόνομες 

            ἐπιλογές μου

μὲ τὴν ἀπόχη τοῦ Θεοῦ

καὶ μὲ τὴν ἀποχή μου. 

Σκαλίζοντας 

    λίγη

           σιωπὴ

στ' ὀρυχεῖο τοῦ ρόχθου,

θησαυρὸς κι ὁ ἄνθρακας

καὶ κοίτα 

τὴ Μέδουσα τὴ σημερινότητα. 

Τὸ ἄλογο τοῦ Τορίνο

ἔριξε 

        τὸ βαρύτερο ἐμπόδιο

τῆς ἀγριοσύνης - 

δόξα σ' αὐτὸν

ποὺ λερώνει μὲ τὰ μάτια

                           τὸ ἱερό. 

Πὲς μου

πῶς νὰ στερεώσω 

             ἕνα ρημάδι θαυμαστικό 

                         στὸ βλέμμα σου,

πῶς νὰ σού συλλαβίσω

τὸν ἄνεμο

               ὅταν παπαγαλίζεις

                       τὸ κλουβί του;..

Τόσοι σεισμοί στράφι

σ' αὐτὴν τὴν ἔρημο τσιμέντο..

Ε. Μύρων - 8. 2019