7:29 μ.μ. -
Δεν υπάρχουν σχόλια
Κατακαλόκαιρο νωπὸ ὥς τὸ μεδούλι
Ὅσο
κι ἄν
πασχίζει ἡ βροχή
ἔχεις
ἕνα
ὑπόστεγο
στὸ
στήθος.
Ἀνθίζει κέφια ὁ Αὔγουστος:
εἶδες
πῶς
χορέυει
ἡ
ἀπόγνωση
στὴν
ἴσαλο
τῆς
λύπης
μὲ
τὸ
φόρεμα τῆς
συμφορᾶς
μου;
Ἀργοπεθαίνει τὸ μοιρολόι
σὰν
περίσσευμα ἀντάρας
ποὺ
κουτσαὶνει.
Ἠ
στραβοτιμονιὰ σιγουρεύει
τήν
μετωπικὴ
μὲ
τὸ
παρὸν.
Ἕτσι ποὺ κρατᾶς τὰ χέρια σου
μοιάζουν
μὲ
βραχώδη δισταγμό.
Χαράμι
τόσο
ὀξυγόνο
μὲσα
σ' ένα σωσίβιο -
ταχύτερο τὸ πρόσθιο
χωρὶς
ἀποσκευὲς
στὸ
αἷμα.
Ε.
Μύρων - 7. 2019
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου