Ἀλέκτωρ

  Στην Ποίηση, τη Ζωγραφική και τις Τέχνες εν γένει οφείλουμε να προσλαμβάνουμε με άλλα μάτια και αυτιά το κάθε έργο. Αν αρκεστούμε σε μία μονοδιάστατη και επιφανειακή ερμηνεία, θα καταλήγουμε πάντα στην αριστερή πλευρά του τοίχου (βλ. φωτογραφία).

  Όταν μελετούσα τα έργα του Pollock για παράδειγμα, πέρα από την πρώτη σύλληψη κατέληξα στο ότι όφειλα να αφήσω χώρο μέσα μου για να μου "μιλήσει" ο κάθε πίνακάς του. Να αφήσω ανοιχτά κάποια παράθυρα για να μπει, να μου δείξει έναν άλλο κόσμο (ή μια άλλη περιγραφή αυτού). Ομοίως με έργα του Bach ή του Coltrane, του Celan ή του Σαχτούρη.

  Οτιδήποτε πετάει ψηλά, στα μάτια μας φαίνεται μικρότερο κι όσο πιο ψηλά πετάξει τόσο πιο μικρό, ανώφελο κι ανούσιο θα φαίνεται. Μόνο αν πετάξουμε μαζί του θα καταλάβουμε το ύψος, την απόστασή μας από το έδαφος.

  Κλείνοντας και προσπαθώντας να μη βγω εκτός θέματος (γιατί το συγκεκριμένο θέμα έχει πολλές προεκτάσεις), θέλω να πω ότι η Τέχνη μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο μας, αρκεί να πετάξουμε μαζί της. Αρκεί να της το επιτρέψουμε...

Ε. Μυρων